laranxa

Co coitelo na man

e na outra o delito

comeza a operación

e logo fago o escrito.

Primeiro clavo dentro 

e logo paixaniño 

vou xirando ese corpo 

que na man teño erguido.

Enton vai o coitelo,

culpable do delito,

e arranca a sua pel con coidado

e amodiño.

No proceso vai xirando,

ao redor do seu corpo

vai a súa folla rozando

todo corpo queda espido.

Ese pracer que sento,

cando a vou deixando espida

cando vexo a sua pel 

como cae a mín rendida,

ese pracer que sento

cando a vexo sumisa

deixa que eu a desvista

deixase facer mudiña.

A humidade chega aos dedos

mollando na miña pel,

que a súa pel sea culpable

dame aínda máis pracer.

Rematada a operación

e vendoa así espida

co seu branco camisón

aínda non se rematou.

Ese branco camisón

tapa o fondo da cuestión

e mirando fixamente

querollo arrancar enton.

Sen a pel e sen defensa

agora o coitelo xa roza

o branco do camisón

pero só ca puntiña

porque ela está espida,

o seu corpo xa aflora,

a humidade rebosa,

a calor da miña man

a derrete sen tocar.

Xa está afora o camisón

enton retiro  o coitelo.

A agarro e a acerco

aos meus beizos,

e a mordo,

e con eso acaba todo,

cando o zume me remata

e sinto cada humidade

que o seu corpo agasalla.

A miña laranxa

que pouco me durou.

Pero nada é eterno

nen sequera esta ocasión.