Fría mañá resurrecta
dunha noite sepulcral
que prohibia o horinzonte
a eses que sen ollos ven.
E agora ven os meus
unha fumareda ensaguentada
polos inocentes corpos
que sen deixar de queimarse
escachan por dentro.
A mesma que
con agonicas punzadas
se inxecta nos pulmons
tinguindoos da sua cor:
Un tenebroso rubor
que se extende polo alma
infectando cada vea
da amargura sombreada.
No meu ros salpicaba
a choiva eterna.
Choraba pola guerreira
e finaba no negro betun
das miñas botas
sepultadas na lameira.
E a que neno
lle poderia
pasar polo maxin
semellante escena?
Supoño que so emerxe
nas miserables mentes
de aqueles que chorando
esperaban aos seus pais.
O perpetuo recordo
dunha vida que
nunca chegou a ver
a seguinte Primavera.