Airiños, airiños aires
Cal será a miña terra?
Airiños airiños aires,
Airiños, levaime a ela
Será acaso a que percorro
Da que tanto amor recibín?
Ou será quizáis, airiños,
Aquela que chama por min?
E de cal virá a voz que chama?
Aquela que sempre sentín
Cantan ambas pra miña alma
E con ámbalas dúas sorrí
Fala unha de verdades
Destas nas que eu nacín
Do sentimiento de liberdade
Que o abrazo do mundo permite vivir
E a outra fala de lendas
Cantan fermosas voces que non ouvín
Lévanme da man por sendas
Que sinto miñas aínda que non percorrín
Brisas que me levades
A aqueles etéreos confíns
Brisiñas que me acariciades
Onde doe menos sentir
Unides quizáis realidades?
Terei a resposta, por fin?
Espertan, cando soprades
Dous fogares en min?
Onde camiñan da man
lendas e verdades
Creo que é aí
Airiños, airiños aires
Airiños da miña terra
Airiños airiños, aires
Airiños, levaime a ela